قرن ها گوش جهان پر از صدای بیرجند

حق پناه مردمان بی ریای بیرجند

جمله ی اهل علم ودانش،غرق اندر معرفت

افتخار آورده اند آنها برای بیرجند

با صفا و نیکدل مونس برای یکدگر

ساکنان شهر وکوی وروستای بیرجند

مشعل فرزانگی در محضر انسانیت

کوهی از زر ساخته،با کیمیای بیرجند

هر کجا از علم وایمان محفلی روشن بود

حتما آنجا هست جای رد پای بیرجند

بیرجندی در محبت،شهره ی دنیا شده

از همین رو هر کسی شد آشنای بیرجند

می رسد آوای آن اکنون به هر شهر ودیار

قلب ایرانی تپد با هر نوای بیرجند

چون که شهری در کویر است وزباران کم نصیب

شب نوازش می دهد جان را،هوای بیرجند

گر چه گلها ی طبیعت رویشش اینجا کم است

گل دمد از مهر والفت ،در فضای بیرجند

ای خداوند توانا ،خالق کون ومکان

عاجزانه من طلب دارم بقای بیرجند

تا{{{سعادت}}}خاک پاک بیرجندش زیر پاست

سهل باشد گر کند جان را فدای بیرجند

یه توضیح کوچیک در مورد این شعرباید بدم اول اینکه این شعر سروده ی جناب آقای علی سعادت فر معلم و استاد عزیز و گرانقدر خودم در دوران دبیرستان هست

دوم اینکه باید از ایشون عذر خواهی کنم بابت اینکه بدون اجازه ایشون این شعر رو توی وبلاگم گذاشتم سوم اینکه کلمه ی سعادت توی بیت اخر تخلص ایشونه که توی گیومه قرار دادمش

چهارم اینکه اسم کتاب قشنگ ایشون (طریق سعادت )از انتشارات هاتف هست0

نوشته شده در پنج شنبه 90/7/28ساعت 9:13 عصر توسط مرتضی امیرآبادی زاده نظرات ( ) |